Sur un rosèir tres ròsas blancas
Pendilhàvan a les balancas.
La Vièrja vèn lo veire, i dèi
A la dòna dau jardinèir :
‘Minhona, baucòp t’aimerèi,
Dèisha les ròsas au rosèir’
La prauba mair au cimetèire
Repausa devath una pèira ;
Prit una ròsa e li portèt.
La Vièrja vengut e cridèt :
‘Hilheta, si tornas pas mèi,
Dèisha les ròsas au rosèir’
Tomba la fèsta de la Vièrja,
Ne’n pren una auta avèque un cièrge ;
Per parar l’autar mau ne crei.
La Vièrja revèn e li dèi :
‘Pichona, te perdonerèi
Dèisha la darrèira au rosèir’
Pus tard, passa un galant. La dòna
Pica la troasièma e li dòna.
La Vièrja ne vengut pas mèi
Veire ni dòna ni rosèir.