En Gironda parlèvan lemosin

A Peinormand se parlèva lemosin. Vací la famosa parabòla ; vésetz coma es diferenta deu Bordalés !

 

(Claude BOUNY, neishut en 1910)

Un òme n’aviá que dos filhs. Lo pus joane disset a son pair :
« Quò’s temps que ieu saie mon mèstre e que i’aie de l’argent. Fau que ieu pueisse me’n anar e que ieu vese dau país. Partajatz vòstre bien e donatz-me ce que deve auguer. »
« Ò mon filh, disset lo pair, còma tu vodràs. Tu sès un meissant e tu seràs punit. »
E apres, (?) un tiroar, partagèt son bien e ne’n fit doas parts.
Quauques jorns apres, lo meissant se’n anguet dau vilage en fesent fièr e sans dire adieu a persona. Eu traverset beucòp de landas, de boès e de ribièras. Au bot de quauques mes, eu deguet vénder sos afars a una vielha femna e eu se loet per estar valet. E l’envoiet dins los champs per gardar los ases e los buòus. Alòrs eu fut bien malerós. Eu n’auguet pus de lieit per durmir la nuech, ni de fuc per se chaufar quand aviá fred. Eu aviá quauque còp talament fam qu’eu auriá bien minjat aquelas fuèlhas de chau e ‘quius fruts porrits que minjan los pòrcs. Mès persona ne li donava ren. Un dessèir, lo vèntre vuèit, eu se leisset tombar sus un tronc. E eu gueitava per la cruasèia los ausèus que volavan leugierament. Epuei eu vit parèitre dins lo cièl la luna e las estèlas e eu se disset en plurant :
Labàs, la maison de mon pair es plena de valets qu’an dau pan e dau vin, daus uòus e dau fromage, tant qui ne’n vòlen. Pendent ‘queu temps, ieu muere de fam aquí. E ben, ieu vau me levar, ‘nirai trobar mon pair e li dirai : ieu firi un pechat quand ieu voguère vos leissar. N’auguère grand tòrt e fau que vos me’n punissietz. Ieu zo sabe ben. Ne m’apelatz pus vòstre filh, tretatz-me còma lo darrier de vòstres valets. (?) copable mes ieu m’ennuiavi luènh de vos.