Garonés / Mon amiga de nèit

Teodòre CHASTRES

 

 

Combien n’atz per dromir qu’aiman la companhia

Qu’es per eths lo regal lo mèi doç de la via,

S’en ang’rén se tant fau de Lengon a Bordèu

Per ne pas dromir sols dens son lit a batèu.

Serí benlèu de ‘queths, aquò n’es pas per díser

Se n’èra de la paur d’hèser quauqua betisa

E maugré tot aquò , me trobèri un jorn

O puslèu una nèit dens ‘quera obligacion

De dromir maugré jorn demb la particulièra

Que lo Diable m’envièt per me hèser misèra

Estoi fèble , es bien vrai, car de la rembalar

Aurí divut pensar avant de me cochar,

Pas du tot, la dishèi manubrar a sa guisa

E me’n angoi au lit shens pausar ma camisa.

D’auger bien trabalhat, èri tant estarit,

Que pas pus lèu au lit, esturi endromit.

Mès, malerusament, n’èstitz pas dens lo dobte

Que mon acquisicion ne s’endromiva gota.

La sènti, doçament, me toquilhar lo nas

La gauta, lo menton, dincas devath lo braç,

«Dèisha-me donc dromir, dissoi, petita sòta,

Demb un vielh coma jo ne feré pas ribòta!»

E de la man lavetz, la possèi doçament

Tornèri m’endromir dens un rèive dif’rent.

Mès vaquí que lavetz, shens pèrder son coratge,

Me tornèt revelhar shens egard per mon atge.

Me gratusèt pertot, deus pès dingas au cap,

Au torn de l’embonic… a l’endret prohibat!

«Sacremila tonant, dissoi d’un  èrt sevère,

Vas, petit rien du tot, me botar en colèra!»

E d’un virat de man, balhèri en dalhant,

Un atuc a tuar, s’èri estat meishant

Crésetz benlèu vosauts que ma petita gusa

Anèva sus lo còp me fèser des escusas?

Diu vivant, praubas gents, bien pus fòrt que jamèi

Te me sautèt dessús coma nòste viguèir

Picotat d’un costat e romigat de l’aute,

Penhics a har sagnar un animaut a pautas.

Ma fòi, me revoltèi e shens auta façon,

Me botèi en dever de far l’operacion.

S’aprestar? oui, très bien! Mès, trobar la candèla?

Avoi bèth la cercar dinc a dens la venèla.

Espiar au candelèir shens res trobar de tot

E portant gèir aussèir n’avèi un petit bot!

Tè, dissuri, sajant de préner una alumeta,

E se pòt tirar huc, la planhi la praubeta!

Aujuri bèth rasclar, en travèrs o en long

Que jamèi ne poscut se hèser l’explosion.

Malur! Fatalitat! Qu’auretz hèit a ma plaça?

A tastas! pas muaien auretz demandat graça?

Me falot bien subir en atendent lo jorn.

Quora deu Mahomet vesori los reions,

Reviri lo linçòu per hèser mon enquèta

Ne viri pas mèi res… partida ma coquèta!

E donc èra bien temps, car èri decidat,

A li montrar çò qu’es un Landés excitat!

Ne soi pas senticós, per una simpla fiussa.

Mès egau!… aquò’s tròp sofrir…. per una piusa!